رامی- یادمن

ادُمِن

یادُمِن روزُن خوبِ مَدرسَه
yâdomen ruzone xube madresa
یادُمِن وَختی دل مه بی کَسَه
yâdomen vaxti dele me bikasa
یادُمِن تهنا خودُم یارُم اَرُم
yâdomen ta’nâ xodom yârom arom
شُنَهادَه کوه غم رو جگِرُم
šonohâda kuhe γam ru jegarom

مِه هَنوزَم تو شُوِستُن خُنَه مِن
me hanuzam tu šoweston xonamen
هَنوزَم وردِ لُوُم بِیتِ غمِن
hanuzam verde lowom beyte γamen
اِی خُدا کاری بُکُ بِی مه از یاد نَبَره
ey xodâ kâri boko bey me az yâd nabare
اُ هَمَه خاطِرهَ اُ یَه دُفه باد نَبَره
o hama xâterao ya dofa bâd nabare

یادُمِن روزُن خوبِ مَدرسَه
yâdomen ruzone xube madresa
یادُمِن وَختی دل مه بی کَسَه
yâdomen vaxti dele me bikasa
یادُمِن تهنا خودُم یارُم اَرُم
yâdomen ta’nâ xodom yârom arom
شُنَهادَه کوه غم رو جگِرُم
šonahâda kuhe gam ru jegarom   سایت رامی

گل داودی -شعر بندری

گلِ داوودی

گل ِ داوودی ِ سفید
gole dâvudiye sefid
تو گلدُن تو پنجِرَه
tu goldon tu panjeraراز دِل ِ خو نگفتِن
râze dele xo nagoftenبی مونِسی شوپَرَه
bey munesi šowpara

روزی دستِ زنی زیبا
ruzi daste zani zibâ
بی مه تو گلدُن ایکاشت
bey me tu goldon ikâšt
مَواستَه شکوفَه هادَم
mavâsta šokufa hâdam
افسوس که رفت و نِیواشت
afsus ke raft o neyvâšt

حالا که بی مه وِل ایکِه
hâlâ ke bey me vel ike
سر به دُمبال دل ایکِه
sar be dombâle del ike
بِی چه بی وفا بودی
 bey če bi vafâ budi    برگرفته از سایت رامی (ابراهیم منصفی)

سهراب

سهراب سپهری(1307- 1359ش.)1



قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب.
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه عشق
قهرمانان را بیدار کند.

قایق از تور تهی
و دل از آروزی مروارید،
همچنان خواهم راند
نه به آبیها دل خواهم بست
نه به دریا ـ پریانی که سر از آب بدر می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گیران
می فشانند فسون از سر گیسوهاشان

همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
«دور باید شد، دور.
مرد آن شهر، اساطیر نداشت
زن آن شهر به سرشاری یک خوشه انگور نبود
هیچ آئینه تالاری، سرخوشیها را تکرار نکرد
چاله آبی حتی، مشعلی را ننمود
دور باید شد، دور
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره هاست.»
همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند

پشت دریاها شهری ست
که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است
بامها جای کبوترهایی است، که به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس تو را می شنود
و صدای پر مرغان اساططیر می آید در باد

پشت دریا شهری ست
که درآن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند.

پشت دریاها شهری ست!
قایقی باید ساخت .